Serce mi się raduje, gdy widzę, jak wychodzą nowe gry z gatunku chodzonych nawalanek. Takich tytułów nigdy dość! Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder's Revenge czy River City Girls 2 udowodniły, że wciąż jest zapotrzebowanie na inspirowane klasyką produkcje rodem z automatów. W poszukiwaniu najlepszych pozycji z gatunku ostatnio natknąłem się na perełkę, która jakimś cudem wcześniej umknęła mojej uwadze. Skąpana w świetle neonów i czerpiąca to, co najlepsze z popkultury lat osiemdziesiątych z miejsca stała się jedną z moich najlepszych chodzonych bijatyk.
Fani klasyki beat 'em up na pewno ze smoczą serią już nie raz się zetknęli. Double Dragon zadebiutował w 1987 roku na automatach arcade i rok później gra została wydana na ośmiobitową konsolę Nintendo. Ogromny sukces tej produkcji w Japonii (jeden z najbardziej dochodowych tytułów arcade w tamtym okresie), pociągnął za sobą powstanie kolejnych części, spośród których Double Dragon II: The Revenge (1988) należy do jednej z moich ulubionych odsłon serii. Double Dragon Neon z 2012 roku jest próbą tchnięcia nowego ducha w tę legendarną markę. Ekipa z WayForward postanowiła spojrzeć na przygody braci Lee z przymrużeniem oka i sporą dozą poczucia humoru. Jak dla mnie taka autoparodia wyszła temu tytułowi tylko na dobre.
Rozgrzewkę zaczynamy na ulicach miasta, obijając facjaty mniej wymagającym przeciwnikom.
Ponownie wcielamy się w jednego z dwóch braci-zabijaków, aby uratować porwaną ukochaną. Podążając przed siebie, będziemy walczyć z grupkami napotkanych przeciwników, którzy w kolejnych etapach stają się coraz silniejsi i przebieglejsi. W porównaniu do klasycznych odsłon serii twórcy wprowadzili pewne urozmaicenie w rozgrywce związane z rozwojem umiejętności bohaterów. Zbierając porzucone przez przeciwników kasety magnetofonowe, uczymy się nowych zdolności i ataków specjalnych, podnosząc przy okazji swoje statystyki. Pomysł jak dla mnie jest strzałem w dziesiątkę, ponieważ skutecznie motywuje do przejścia gry jeszcze raz na wyższym poziomie trudności i daje poczucie, że prowadzona przez gracza postać staje się coraz bardziej „napakowana”. Poza typowymi magicznymi atakami jak ogniste kule czy błyskawice do dyspozycji mamy szereg innych zdolności. Jednymi z ciekawych ulepszeń są np. możliwość uzdrawiania bohatera przy kontakcie z przeciwnikami zombie czy zwiększenie prawdopodobieństwa na zdobycie cennych łupów. Nagrania ulepszamy w sklepach. U kowala za pozyskany w walkach z bossami Mithril zwiększamy ich maksymalny poziom. Z rozwijaniem zdobytych kaset i pokusą ich wymaksowania związany jest grind, ale w pozytywnym tego terminu znaczeniu. Przechodzenie jeszcze raz dobrze znanych mi lokacji nadal sprawiało mi frajdę w testowaniu nowo nabytych czy wzmocnionych zdolności.
Zdobyte kasety z nagraniami ulepszamy u miejscowego muzycznego kowala.
System walki jest banalnie prosty, ale w praktyce widowiskowe popisy braci dają dużo satysfakcji. Dwa podstawowe ataki pięścią i nogą możemy efektownie łączyć z wyskokami i unikami. Podobało mi się, że można przywalić ogłuszonemu leżącemu przeciwnikowi, naskakując na niego i fundując mu soczysty finisher. W ferworze walki, gdy na ekranie jest tłoczno od wszelkiej maści oprychów i degeneratów, można spróbować ich ogłuszyć i następnie złapać w taki sposób, aby zderzyli się głowami – jest za to nawet osiągnięcie. Uniki i skoki z rozbiegu przydają się nie tylko w walce. Czasami będziemy musieli wykazać się zręcznością, aby zwinnie omijać nadlatujące rakiety, naszpikowane kolcami pułapki czy przeskakiwać szybko pomiędzy zapadającymi się platformami.
Killacopter w akcji.
Double Dragon Neon nie zapewniłby mi takiej dawki pozytywnych wrażeń, gdyby nie postać antagonisty, Skullmageddona. Inspirowany postacią Szkieletora z kreskówki z He-Manem z lat osiemdziesiątych od razu zdobył moją sympatię. Jego zabawne komentarze wiele razy doprowadziły mnie do śmiechu, a gdy już w końcu zdradził swoją motywację porwania atrakcyjnej Marian, to po prostu przeszedł samego siebie. Jego kreacja i powiedzenia to wręcz dobry materiał źródłowy na memy - nawet głos i charakterystyczny chichot ma podobny do samego Szkieletora. Uwielbiam takich antagonistów!
Oto Skullmageddon, Wasz najgorszy koszmar!
Jak sugeruje podtytuł, neonowe barwy na modłę lat osiemdziesiątych dominują w stylistyce gry. Deweloperom nie zabrakło pomysłów na różnorodne miejscówki i projekty bossów - niektóre z nich są odjechane jak pewna żarłoczna roślina czy Killacopter. Uwielbiam jak po przejściu każdego etapu Billy i Jimmy udają odgrywanie „solówki” w rytm muzyki. Kocham ten tytuł za takie „smaczki”! Wszystko to ma swój niepowtarzalny urok i po prostu czuć, że deweloperzy świetnie się bawili podczas tworzenia tej produkcji. W pracach nad grą maczał palce twórca serii Yoshihisa Kishimoto, który podsumował Double Dragon Neon jako bardziej zachodnie podejście do tematu, przy zachowaniu klimatu i mechanik rozgrywki z oryginału.
Kij baseballowy skutecznie uspokaja nawet tych najbardziej upierdliwych przeciwników.
Gdyby zapytano mnie co najbardziej utkwiło mi w pamięci podczas zabawy z Double Dragon Neon to z pewnością poza kapitalnym antagonistą, byłaby to ścieżka dźwiękowa. O, tak! Muzyka w tej grze jest niesamowita. Niektóre utwory są z wokalami, a nostalgia związana z popkulturą z tamtego okresu uderzyła natychmiast. Jake Kaufman odpowiedzialny za ścieżkę dźwiękową doskonale wiedział, jak poruszyć czułe struny graczy, szczególnie tych, którzy wychowali się na kinie akcji z lat osiemdziesiątych, obfitującym w sceny walk wschodnich. Jeśli tak jak ja w młodości zachwycaliście się Karate Kid, No Retreat, No Surrender czy Kickboxer, to będziecie wiedzieli, co mam na myśli.
Trening czyni mistrza.
Zaliczenie wszystkich dziesięciu poziomów zajęło mi około 3 godzin, co jak na chodzoną nawalankę jest wynikiem całkiem przyzwoitym. Świetny pomysł z rozwijaniem umiejętności poprzez zdobywanie pozostawionych przez przeciwników kaset magnetofonowych działa bardzo dobrze i skutecznie przyciągnął mnie na kolejne godziny spędzone z tą produkcją. Wierzcie mi lub nie, ale to jeden z tych niewielu tytułów gdzie grind jest prawdziwą przyjemnością. Przy takim założeniu twórców Double Dragon Neon należy do gier, do których chętnie zawsze się powraca, nawet po ich ukończeniu. Z taką ścieżką dźwiękową przygrywającą w tle po prostu trudno jest się oderwać. Dodatkowo Skullmageddon to ten typ antagonisty, który poprawi Wam humor w deszczowe i szare dni. Jeśli macie drugiego pada i osobę chętną do kanapowej kooperacji, wrażenia z rozgrywki będą o niebo lepsze. Double Dragon Neon jako próba przedstawienia przygód braci Lee z pewnym dystansem, w bardziej przerysowanej formie sprawdziła się wyśmienicie. Skondensowana pigułka nostalgii, która działa natychmiast po połknięciu i dostarcza mnóstwo satysfakcjonującej zabawy. Frajda w najczystszej postaci.
Ocena: 9 / 10
| XboxDeweloper: WayForwardWydawca: Majesco Entertainment
Plusy
- Billy i Jimmy powracają w doskonałej formie
- Rozwijanie umiejętności poprzez zdobywanie kaset z nagraniami
- Niesamowita ścieżka dźwiękowa, przy której trudno oderwać się od gry
- Liczne nawiązania do korzeni serii
- Humor
- Odjechane projekty poziomów i bossów
- Skullmageddon!
Minusy
- Nie stwierdzono
Prześlij komentarz