Final Fantasy - Pixel Remaster (Switch) - recenzja

 

Sprzedawanie po raz kolejny tego samego na dobre zadomowiło się w naszej ukochanej branży gier video. Zarzekałem się, że nie kupię tych starych, pikselowych „Fajnali”, skoro większość z nich ograłem już na Game Boy Advance i później jeszcze raz na PSP. Serce jednak zmiękło i portfel się otworzył, gdy usłyszałem na nowo zaaranżowaną ścieżkę dźwiękową. Nie było już odwrotu - zanim się obejrzałem, w ręku trzymałem mocno jeden z kryształów. 

Zamiast ogrywać spoczywające na półce od dłuższego czasu zaległości, znowu sięgnąłem po tytuł, który zawsze będę miło wspominał. Sporym atutem pierwszej odsłony Final Fantasy jest urzekająca prostota stanowiąca ni mniej, ni więcej esencję samego gatunku jRPG - bez zbędnych dodatków, zapychaczy i niepotrzebnie skomplikowanych mechanik. Na korzyść pierwszego „Fajnala” przemawia również jego długość. Średni czas potrzebny na ukończenie gry to około 10 godzin, co osobiście jest dla mnie zachętą, aby kiedyś tam jeszcze raz z Wojownikami Światła uratować świat.

 

Wieści o przybyciu Wojowników Światła do Cornelii szybko się rozeszły.

 

Rozgrywka oparta jest na podobnym schemacie, jaki często był wykorzystywany we wczesnych jRPG-ach. Poruszając się po mapie świata, odwiedzamy kolejne miasta i wioski, stopniowo ulepszając swój ekwipunek, ucząc się nowych czarów i przy okazji rozwiązując problemy mieszkańców. W zamian otrzymujemy subtelnie podane wskazówki gdzie udać się dalej. Zwykle są to zadania polegające na eksploracji najeżonych potworami jaskiń i lochów, w których musimy zdobyć kluczowy przedmiot, zazwyczaj strzeżony przez potężnego bossa. Podobnie jak w recenzowanej jakiś czas temu pierwszej części Dragon Quest rozmowy z NPC są istotną częścią gry i to właśnie dzięki nim pchamy fabułę naprzód. Podczas podróży nie raz jednak znajdziemy się w sytuacji, w której nie będziemy wiedzieli, gdzie dalej się udać – to również charakterystyczna cecha starszych produkcji, które nie prowadzą gracza za rękę. Na szczęście świat w Final Fantasy nie jest aż tak rozległy i metodą prób i błędów w końcu znajdziemy rozwiązanie.

 

Zapuszczając się na bagna, można natknąć się na Ogry.

 

Prosty system walki z podziałem na tury i losowymi starciami na dłuższą metę może być męczący, ale będąc zaprawionym w starych jRPG-ach nie doskwierało mi to bardzo, co więcej w edycji Pixel Remaster w każdej chwili możemy wyłączyć losowe walki i skupić się bardziej na eksploracji i fabule. Odkrywanie sekretów świata Final Fantasy jest teraz jeszcze przyjemniejsze dzięki wbudowanej mapie. W miastach i wioskach zaznaczone zostały na niej wszystkie ważne budynki, takie jak sklepy czy zajazd. Deweloperzy zadbali również o to, aby grind nie był tak bardzo odczuwalny, jak w oryginale. Możliwość zwiększenia mnożnika otrzymywanych po walce: doświadczenia i pieniędzy z jednej strony oszczędzi Wasz czas, ale z drugiej będzie stanowić pokusę, aby znacznie ułatwić sobie rozgrywkę i „przelecieć” przez grę właściwie beż większego wyzwania. 

 

Dzięki podręcznej mapce wyświetlanej w prawym górnym rogu szybko zlokalizujemy interesujący nas sklep.

 

W kwestii oprawy graficznej Square Enix powróciło do korzeni, serwując pikselową stylistykę. Doświadczanie takich klasyków zawsze najlepiej u mnie sprawdza się na małym ekranie przenośnej konsoli. Sylwetki potworów i postaci są wyraźne, a bardziej szczegółowe tła wypełniają ekran żywymi kolorami. Kazuko Shibuya, trzymająca pieczę nad stroną wizualną gry wzbogaciła ją o nowoczesne elementy, jednocześnie zachowując ducha pierwowzoru. Odwiedzane miasta i wioski mają w sobie jeszcze więcej uroku. Rzucające się w oczy drobiazgi takie jak falująca woda czy mgła w jaskiniach cieszą oko i co najważniejsze ten delikatny lifting zachowuje spójność z pierwotną formą. Podobały mi się efekty czarów, które podczas walk prezentują się wręcz widowiskowo. Rzucając Firagę czy Flarę czułem jeszcze bardziej potężną moc tych zaklęć. 

 

Zaklęcia rzucane przez magów czynią starcia jeszcze bardziej widowiskowymi.

Retro estetyka nadal może się podobać i sprawia, że ponownie przeżywamy te przygody tak, jak niegdyś, ale to jednak zremasterowana ścieżka dźwiękowa przechyliła szalę i spowodowała, że zmieniłem zdanie i dałem szansę tej odświeżonej odsłonie. Nowe aranżacje są tak dobre, że z wielką ochotą i przyjemnością doświadczałem ponownie tej prostej i ponadczasowej opowieści o kryształach. Mógłbym w tym miejscu rozpływać się nad każdym utworem, ale ograniczę się tylko do trzech: W Opening Demo odgrywanym podczas wprowadzenia do gry, w momencie wyświetlenia na białym tle napisów „When darkness veils the world, four Warriors of Light shall come.” kolejny raz przeszły mi ciarki i myślę, że każdy fan serii poczuł coś podobnego. Utwór Matoya’s Cave nigdy nie brzmiał lepiej, a Chaos Shrine wciąż oczarowuje swoją tajemniczością. Dla porównania otrzymaliśmy możliwość wyboru i odsłuchania oryginalnej ścieżki dźwiękowej z 1987 roku. 

 

Z wizytą u Bahamuta, Władcy Smoków.

 

W porównaniu do poprzednich reedycji Final Fantasy Pixel Remaster nie zawiera dodatków Soul of Chaos i Labyrinth of Time. Nie jest to duża strata, biorąc pod uwagę to, że ta dodatkowa zawartość w żaden sposób nie jest powiązana fabularnie z podstawową grą i miała tylko za zadanie przedłużyć zabawę po ukończeniu głównego wątku. Nie oznacza to jednak, że dostajemy tylko samą grę. W sekcji Extras możemy przeglądnąć bestiariusz, posłuchać ulubionych utworów ze wbudowanego odtwarzacza i podziwiać blisko sześćdziesiąt przepięknych prac autorstwa Yoshitaki Amano.

 

Warmech, ukryty super boss w grze. Chociaż jego ataki potrafią w mig zmieść z powierzchni ziemi mniej doświadczoną drużynę, to było łatwiej mi go pokonać niż znaleźć.

 

Pomimo swoich ograniczeń i rozwiązań, które dziś mogą wydawać się archaiczne, Final Fantasy nie straciło nic ze swojego uroku. Wybór jednej z sześciu dostępnych klas pozwala testować różne kombinacje w drużynie. Kluczowe sceny wciąż potrafią poruszyć, a kilka nawiązań do innych gier nadal przywołuje miłe wspomnienia jak np. spotkanie krasnoluda Wattsa, którego możemy zobaczyć również w grach z serii Mana (Seiken Densetsu – Legenda Świętego Miecza). 

 

Najwyraźniej nie przypadłem do gustu tej zrzędliwej wiedźmie.

 

Lekko podrasowany, staroszkolny styl jak najbardziej przekonał mnie do siebie, a odnowiona ścieżka dźwiękowa poruszyła czułą strunę. Masa usprawnień to ukłon w stronę mniej cierpliwych graczy, którzy mogą doświadczyć tego klasyka bez większych frustracji i w bardziej zjadliwej formie. Edycja Pixel Remaster to również niepowtarzalna okazja dla tych, którzy nie poznali jeszcze początków Final Fantasy. Fanów serii nakłaniać nie muszę, oni podobnie jak ja będą świetnie się bawić, wracając do korzeni i odwiedzając te znajome miejsca po latach – tam, gdzie wszystko się zaczęło.

 

Ocena:  8 / 10

| Nintendo Switch

Deweloper: Square Enix

Wydawca: Square Enix

Plusy

• Świetny sposób na poznanie tego klasyka wszechczasów
  
• Odnowiona oprawa graficzna wierna oryginałowi tchnęła nowe życie w starą grę
  
• Masa usprawnień, które czynią tę produkcję bardziej przystępną i mniej frustrującą
  
• Zremasterowana ścieżka dźwiękowa to coś pięknego!
  
• Wbudowany odtwarzacz muzyczny, grafiki i szkice Yoshitaki Amano
  

Minusy

• Niektóre usprawnienia mogą zaburzyć balans gry i w rezultacie pozbawić w niej wyzwania.